Woensdag was ik uitgenodigd op ´mijn voormalige kot´. Toen ik binnenkwam, was het net alsof ik terugkwam van nooit weggeweest. De sfeer en herinneringen van vroeger kwamen meteen terug! De mooie tuin, de warme ontvangst van Zuster Christine en Anne, de gestalde fietsen …
De avond startte met een heerlijke maaltijd, lasagne, en een lekkere chocomousse.
Daarna gaf ik een presentatie over hoe het voelt om twintiger te zijn en over alle beslissingen die erbij horen in de ´echte grote wereld´. Dit was een goeie aanzet om daarna met de anderen te kunnen praten over het leven en zo andere leerrijke inzichten en boeiende ervaringen te vergaren. Om de avond mooi samen te vatten: Het terugkeren voelde aan alsof ik er gisteren nog was, maar de gesprekken van die avond neem ik mee voor morgen en de rest van mijn leven! Jana W.
Een refrein van een lied van Dana Winner sloot aan bij onze diepste wensen:
Give me one moment in time
to be really myself
to realise my deepest dreams
to love the people around me
to find my way.
En in deze tijd was het ook passend te eindigen met een wens of een gebed om vrede, in verschillende talen… ‘Maak mij tot een instrument van uw vrede’!